یا لطیف
چند باریست که نمازهای مغرب و عشا را در مسجدی نزدیک کلاسی که میروم میخوانم. در آن دقایق که موذن به بهترین اعمال دعوتمان میکند خیابان و کوچه پر است از آدم های رنگارنگی که مست دنیایند و یقینا دعوت رستگاری را نمی شنوند . در هیاهوی آدمیان باید از لا به لای آنها با هروله گذر کنم تا سر وقت به نماز برسم.
دیشب مقداری زودتر رسیده بودم .نشستم و مشغول ذکر شدم .اما چشمانم روی بانوانی بود که آماده نماز میشدند. چادر گلدار یکی از نمازگزاران که در صف اول نشسته بود توجهم را جلب کرد و خیره به گلهای چادر غرق ذکر بودم که آن شخص رویش را به طرفم برگرداند و تازه آنوقت بود که متوحه شدم این دختر جوان دچار سندم دان یا همان مونگلیسم است.
اعتراف میکنم که بهت زده شده بودم و ذهنم به تمامی درگیر آن دختر شد بحدی که در حین نماز یکی دو بار هم بی اختیار چشمانم دنبال او دوید و یک جورهایی از دیدنش لذت بردم. بین دو نماز سرم را پایین انداخته و ضمن ذکر داشتم به دختران و زنان زیبایی فکر میکردم که همان دقایق یا سخاوت و دست و دلبازی جسم و روح رو خود را در معرض نمایش و دسترسی قرار میدهند و غرق لذت از مورد توجه قرار گرفتن ابالیس خاکی اند.
امشب باز هم همان دختر را دیدم , در همان مکان و همان صف. ظاهرا پای ثابت مسجد و نمازهاست, زیرا بخوبی همه را میشناسد و همه میشناسندش. امشب بین دو نماز پاکت شکلاتی باز کرد و شروع کرد از همان ردیف اول به تعارف. من اما مشغول خواندن نماز دهه ذی الحجه شدم و میدانستم که اگر به من برسد سهمم را کنار مهرم خواهد گذاشت. اما شکلاتش تمام شد و به محدوده ای که من بودم نرسید.
بی اندازه دوست داشتم روزه ام را با شکلات این دختر, یا بعبارتی این بنده مخلص خدا باز کنم.
او اینجاست.
